ความเชื่อเรื่องการบูชาพระพุทธเจ้าด้วยไฟ

พระพุทธองค์ทรงกล่าวคำปรารถนา ขอเป็นพระพุทธเจ้าพระองค์หนึ่ง ก็อาศัยอานิสงค์แห่งการจุดประทีปด้วยน้ำมันผักกาด เป็นแสงสว่างในระหว่างทาง ให้แสงสว่างอำนวยความสะดวกแก่ผู้มาสดับฟังพระธรรมของพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าพระองค์นั้นรับรองว่า จักได้เป็นพระพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งอย่างแน่นอน

จวบจนได้รับลัทธพยากรณ์ในพุทธสมัยพระพุทธเจ้าทีปังกร พระองค์เสวยพระชาติเป็นสุเมธระสี ดังสำนวนล้านนามักจะกล่าวว่า “ป๋างเมื่อเป็นสุเมธระสี นอนเป็นขัวดีเดินไต่ หื้อท่านไท้พระทีปังกรณ์ พระก็ทำนวายถวายปอนไว้หื้อแน่ ว่าต่อแต่นี้บ่เมินนาน ท่านจักได้รับทานข้าวมธุปายาส ไถร๋แก้วจากนางสุชาดา ” แม้เมื่อพระพุทธเจ้าเสวยพระชาติเป็นทารกเด็กน้อยในสมัยหนึ่ง ใส่บาตรถวายทานด้วยภาชนะกะลามะพร้าว ก็มีความตั้งใจปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้า ถูกสบประมาทจากพี่ชายว่า “ถ้ามึงเป็นพระพุทธเจ้า
กูจักเอาขี้นมาตานมึง” ภายหลังหลายชาติผ่านมา พระโพธิสัตว์ตรัสรู้เป็นพระสัพพัญญูพุทธเจ้า พี่ชายได้มาเกิดเป็นผึ้ง คนทั้งหลายก็นำเอาขี้ผึ้งมาสีเป็นเทียนจุดถวายแก่พระพุทธเจ้าสืบๆกันตราบมาจนบัดนี้

นักปราชญ์โบราณแต่เก่าก่อน เล็งเห็นความสำคัญในการถวายไฟหรือแสงสว่างเป็นทาน ว่ามีอานิสงค์อันมากมายยิ่งใหญ่ มีผลอันกว้างขวาง โบราณจารย์มีความเมตตาแก่บรรดาเราท่านทั้งหลาย จึงได้นำเอาคาถา มนต์ เลข คำสรรเสริญคุณพระพุทธเจ้า มาผูกเป็นยันต์บรรจุในเทียน เพื่อต้องการอานิสงค์อยู่ 2 ส่วน