การหลีกหนีกรรม (ในขณะที่ยังไม่สู่นิพพาน) โดยการสำรวมในกาย วาจา และใจ อยู่ทุกข์ขณะ ในการสร้างกรรมดี ให้มีกำลัง มากกว่ากรรมไม่ดี ให้เป็นกรรมเบียดเบียน คือ อุปปีฬกกรรม และไม่ก่อกรรมใหม่ คือวิธีชลอ และบรรเทาผลวิบากกรรมหนัก ไม่ให้ส่งผลรุนแรงได้! (มิใช่ลบล้างให้หมดสิ้น) แต่ช่วยให้เบาบางลง เพื่อจะบรรเทาธาตุขันธุ์ของตนเอง ให้ทรงอยู่ เพื่อสร้างบุญบารมีให้ได้อย่างเต็มที่ เต็มกำลังนั่นเอง!

ผู้ที่มีเคราะห์กรรม และไม่คิดดิ้นรน ในการเอาชนะชะตากรรม ปล่อยชีวิตไปตามลิขิตกรรม ถือว่าเป็นผู้พ่ายแพ้ในเบื้องต้น โดยมักจะคิดว่า ขอตั้งหน้ารับกรรมให้หมดๆไป! บุคคลเหล่านี้ มักจะไม่ประสพความสำเร็จใดๆ ในชีวิต มักจะประสพความพ่ายแพ้ ในทุกๆสิ่ง อยู่เสมอ เพราะใจคิดว่าแพ้และยอมรับความพ่ายแพ้ เสียตั้งแต่ต้นนั่นเอง!

ขณะเรายังมีลมหายใจ
จงอย่าละความพ่ายแพ้
อย่าถอดใจ ในผลกรรม
ขอให้มีกำลังใจที่เข้มแข็ง
ที่จะเอาชนะกรรมในเบื้องต้น
ด้วยการสร้างกรรมดี
บุญภาวนา วิปัสสนากรรมฐาน เป็นบุญใหญ่
มีอำนาจที่จะเบียดเบียนวิบากหนักให้ทุเลาได้จริง !!!